Indy, mijn Indy.... Mijn leven kan opgesplitst worden in twee delen, mijn leven voor Indy en mijn leven na Indy. Dit knappe ventje heeft mij betoverd en besmet met het Stippelvirus!

Indy is geboren op 05/10/2009 en ik ging hem op 9weken halen. In het begin was een strenge (ahum ahum) opvoeding nog het plan, want ik hoorde dat dalmatiërs moeilijk op te voeden waren en dus een heel consequente aanpak nodig hadden. Hij zou niet op de zetel mogen, niet in de slaapkamer, in de auto enkel in de koffer.... Wel dit heeft niet lang geduurd... Indy heeft ons opgevoed in plaats van omgekeerd. Dus nu leg ik een dekentje over hem in de zetel als hij koud heeft, krijgt hij het restje eten dat de kat niet op eet, krijgt hij altijd als eerste eten...

Als reïncarnatie bestaat, dan ben ik er zeker van dat Indy in zijn vorig leven een mens was. Hij is ongelooflijk communicatief en ik mag van geluk spreken dat hij niet echt kan spreken, want het zou een kleine dictator zijn. Hij wil ook niet behandeld worden als een hond. Geen 'zit!' voor hem, neen, dat is beneden zijn waardigheid. 'Wil je aub eens mooi gaan zitten?' en dan pas gaat meneertje dadelijk zitten. Naargelang zijn piepjes kan ik weten of hij het eten van de kat wil of een extra kauwding of dat ik hem onder stop onder een dekentje of wat dan ook. Alle aandacht en elke knuffel wordt dan ook in ontvangst genomen met goedkeurend en genietend zuchten en kreunen. Waar ik ook kom, iedereen moet en zal hem gehoord of gezien hebben. Het duurt dan ook nooit lang of alle honden weten wie de baas is en zijn alle mensen rond zijn pootje gedraaid. Neen, van trouwe liefde aan mij heeft hij niet gehoord, hij heeft liefde voor iedereen...

Indy is ook mijn dramaqueentje. Oh wee als hij een pijntje heeft, dan kan hij zooooo hard overdrijven! Om te beginnen piept hij al VOOR hij pijn heeft of als hij denkt dat er misschien pijn gaat volgen... Bij voorbeeld als je voet plots heel snel dichtbij komt... En als hij echt pijn heeft, dan bibbert hij over zijn hele lijf, in elkaar gedoken, een drupje kwijl erbij... En dan komt hij braaf tonen welk pootje aandacht nodig heeft. Jaja, soms is een aaitje over het pootje en een kusje erop ook voor hem voldoende om terug te kunnen gaan spelen. Maar als het daarmee niet opgelost is, dan kan je het maar beter ernstig nemen! Best te vergelijken met een man die een griep heeft ;-) dan kan je dagen nadien nog vragen 'Heb je een pijntje?' en dan gaat het pootje omhoog en kijkt hij heel zielig... 

In huis is hij heer en meester, niet alleen over mij, maar ook over Jazz en Salsa. Hij heeft ze mee opgevoed en ook al is hij de oudste en een pak kleiner en minder sterk als Jazz, Jazz denkt er niet aan te twijfelen aan Indy's positie. Of Jazz laat Indy dan toch op z'n minst in de waan ;-) . 

Ach, ik lach er wat mee, met mijn Indy'tje. Maar je hebt het al begrepen, ik loop over van liefde voor hem en ben zo dankbaar dat hij in mijn leven kwam en me het ras leerde kennen. Voor de raskenner is hij de 'minste' van de drie, hij heeft geen stamboom en is wat klein en fijn gebleven als reu zijnde. Maar voor de mensen die het ras niet kennen, gaat alle aandacht rechtstreeks naar hem. Gewoon, omdat hij nu eenmaal zo is.

Edit: De jaren vliegen voorbij... Mijn Indy is op 24 november 2022 ingeslapen. Zijn hoofd wou nog mee, maar zijn lichaam niet meer. Ik heb zijn laatste jaar veel voor hem gezorgd om hem zo comfortabel mogelijk te houden. De laatste maanden had hij al vaker hulp nodig om recht te komen. Maar die bewuste dag is gekomen dat ik zag dat hij geen plezier meer had in het leven en dan moet je dat onmogelijke telefoontje naar de dierenarts plegen... Hij is in mijn armen in slaap gevallen, tot het laatste moment nog koekjes gegeten... Slaap zacht Indy, Love You...